Tamara is een corrupte afgevaardigde van de heersende socialistische partij, Natalie een lokale onderwijzeres en aanhanger van de oppositie. Gefilmd over meerdere jaren, wordt de Venezolaanse politiek weerspiegeld in een kleine drijvende nederzetting in het meer van Maracaibo. Regie: Anabel Rodríguez Ríos | 99 minuten | documentaire De tekst van het lied dat een oude inwoner van Congo Mirador begint te zingen terwijl hij op zijn bootje ronddobbert, belooft wat: ‘Het grote geluk dat ik heb, geboren te zijn in Congo Mirador…’. Ooit was het inderdaad een groot geluk om... » meer lezen
‘A La Calle’, geregisseerd door Nelson G. Navarrete en Maxx Caicedo, toont de humanitaire crisis in Venezuela en de buitengewone inspanningen van Venezolanen om hun democratie te heroveren op de dictatuur van Nicolás Maduro. Regie: Maxx Caicedo, Nelson G. Navarrete | 111 minuten | documentaire ‘Leven we in Venezuela in een dictatuur?’, vraagt een zichtbaar vermoeide Nicolas Maduro aan zijn aanhangers tijdens een optocht van de socialistische partij. ‘Nee!’, antwoorden zij in koor. ‘Of leven we in een waarachtige democratie?’ ‘Jaaaa!’, joelt zijn achterban. Het lijken simpele vragen, waar de... » meer lezen
De bekende Latijns-Amerikaanse volksvertelling over la Llorona (de ‘huilende vrouw’) gaat over een moeder die haar kinderen zag sterven – of soms zelf gedood heeft – en, huilend, naar ze op zoek gaat, meestal ’s nachts en meestal in de buurt van het water. De precieze toedracht van het verhaal kan variëren per land of regio, maar komt er meestal op neer dat de huilende vrouw ook zelf is gestorven en haar dolende ziel pas rust zal vinden als ze haar kinderen gevonden heeft. In de tussentijd boezemt ze angst... » meer lezen
Over acht jaar is in Brazilië niet langer Carnaval, maar het evangelische festival ‘Amor Supremo’ het grootste feest van het jaar. Iedere bezoeker van overheidsgebouwen en winkelcentra loopt door een elektronisch toegangspoortje, dat direct de burgerlijke stand aangeeft. Bij zwangere vrouwen is voor iedereen te zien hoe de lichtbalk boven het poortje knippert: ‘foetus gedetecteerd’. Het is 2027 en familie staat boven alles. De scheiding tussen kerk en Staat is min of meer opgeheven, en een overheidsfunctionaris is dus tegelijkertijd een dienaar Gods. Zo ziet dertiger Joana het tenminste, die... » meer lezen
Het is 1950. De achttienjarige Eurídice (Carol Duarte) en haar twintigjarige zus Guida (Julia Stockler) wonen nog bij hun conservatieve ouders in Rio de Janeiro. De grote droom van Eurídice is een loopbaan als pianiste, Guida hoopt vooralsnog vooral de liefde te vinden. We zijn in de openingsscènes getuige van naar wat later blijkt, de laatste intieme momenten van de twee zussen samen. Ze wandelen in de weldadig groene heuvels rond Rio’s baaien, raken elkaar kwijt. Guida lijkt onverschrokken, Eurídice roept paniekerig haar naam. Even later, terug in hun ouderlijk... » meer lezen
Vandaag is rood. Het is eind 1975, we staan aan de vooravond van de militaire coup in Argentinië. Generaal Jorge Videla zal benoemd worden tot president, die het land de komende acht jaar in een gewelddadige militaire dictatuur zou storten, waarin duizenden Argentijnen zouden verdwijnen, en miljoenen anderen de andere kant op zouden kijken. Maar opperbevelhebber Videla hebben we nog niet ontmoet. Sterker nog, we weten als kijker nog niets van dit alles, en krijgen deze informatie in de derde film van de jonge regisseur Benjamín Naishtat ook niet bepaald... » meer lezen
In Temblores, de nieuwe film van Jayro Bustamantes, wordt een homoseksuele man in Guatemala door zijn familie verplicht om therapie te ondergaan om te ‘genezen’, als hij tenminste zijn huis en kinderen niet wil verliezen. De setting van Jayro Bustamantes tweede film kan op het eerste gezicht niet méér verschillen van zijn debuutfilm Ixcanul (2015). In plaats van vulkanische berglandschappen zijn we in de grote stad, in plaats van eenvoudige plattelandswoningen zitten we in kasten van huizen, in plaats van een tienermeisje als protagonist gaat Temblores over veertiger Pablo. En toch blijken... » meer lezen
Yuli is een kleurrijke biopic gebaseerd op het leven van Carlos Acosta, een Cubaans balletfenomeen en de eerste zwarte solist bij het Londense Royal Ballet. Met in de hoofdrol niemand minder dan Acosta zelf. De openingsscene van de Cubaanse film Yuli is verrassend: we zien herkenbare beelden van Havana, soms op het stereotype af, van de Malecón (de boulevard), de typerende statige maar afgebladderde panden, politieke leuzen die de muren sieren, kinderen in schooluniformen, klassieke auto’s en bejaarden in parkjes, maar we hóren een klassieke wals in plaats van de bekende... » meer lezen
In Acusada leeft de jonge Dolores het leven van een gewone tiener in de hogere klasse van Argentinië, totdat haar beste vriendin Camila wordt vermoord. Twee jaar later is zij de enige verdachte in de zaak en staat haar leven op zijn kop. Aan het zorgeloze bestaan van de jonge, talentvolle Dolores (sterk gespeeld door popster Lali Espósito) komt abrupt een einde als haar beste vriendin tijdens een feest wordt vermoord. Dolores wordt als hoofdverdachte aangewezen en wordt het mikpunt van een mediastorm. Samen met haar ouders en de familieadvocaat... » meer lezen
Het langverwachte vervolg op Ciro Guerra’s El abrazo de la serpiente is een op ware gebeurtenissen gebaseerde, epische vertelling over de vroege jaren van Colombia’s internationale drugshandel en de verwoestende gevolgen voor een traditionele gemeenschap. In het noordoosten van Colombia ligt de woestijn van La Guajira er eind jaren zestig verlaten bij. De oorspronkelijke bewoners van de regio, de Wayúu, voorzien in hun levensonderhoud door geiten te hoeden, koeien en ezels te houden, en misschien wat koffie te verhandelen. Ze hebben hun eigen regels en gebruiken, hun eigen taal (Wayuunaiki) en... » meer lezen
Een restaurant dat taco’s serveert leidt regelmatig tot diepe teleurstellingen, bijvoorbeeld als bij wijze van taco een harde, ronde en gevouwen reuze-nacho met een plasticachtige gloed, gevuld met alles wat men in de keuken kon vinden, je vanuit het bord aanstaart. Dit zorgt er vanzelf voor dat je al argwanend wordt bij het lezen van taco’s op het menu, en die misschien nooit meer vrijwillig bestelt. Wat een aangename verrassing daarom om bij het Antwerpse Bar Ami heerlijke verse, traditionele (ja échte!) taco’s en tamales te mogen eten. In tegenstelling... » meer lezen
De Chileense documentaire Los Reyes volgt het leven van skatende tieners in het Chileense skatepark Los Reyes, via de ogen van de ware ‘koningen’ van het park; de straathonden Chola en Football. Aanvankelijk waren regisseurs Bettina Perut en Iván Osnovikoff van plan een documentaire te maken over de jongeren die het oudste skatepark van Santiago (Chili) geregeld bezoeken. Maar bij nader inzien bleken de skaters toch niet de toegankelijkste personages, en de groep was niet vast genoeg om echt te portretteren. Toen viel het oog van de regisseurs op twee andere... » meer lezen
Ruby is mede-oprichter van conSentido, journalist en eindredacteur en studeerde Film- en Televisiewetenschappen aan de UvA en Latijns-Amerikaanse Studies aan het CEDLA.
Geboren en getogen in een gekraakt huisje in een dorpje vlakbij Amsterdam, leerde ik veel ‘normale’ Nederlandse gebruiken en regels pas op latere leeftijd kennen. Eerst bellen voordat je bij iemand op bezoek gaat? Om zes uur avondeten? Melk drinken? Wij deden niets van dat al. Mijn (Nederlandse) ouders draaiden wel veel salsa en son, tango en allerhande Caribische muziek. Toen ik 18 was vertrok ik naar Ecuador, zoals zovelen op die leeftijd. Natuurlijk geeft zo’n backpackersbezoek geen uitgebalanceerd beeld, maar ik voelde mij vanaf dat moment altijd thuis op de plekken in Latijns-Amerika die ik heb bezocht, van Uruguay tot Colombia en van Brazilië tot Mexico.
Mediastudies heb ik gecombineerd met de Master aan het CEDLA, waar ik mij richtte op nationale analyses van film en televisie. Door zoveel mogelijk Latijns-Amerikaanse producties te zien, ontdek ik steeds meer van het continent met de duizend gezichten.