Cucurrucucú Paloma

Het Mexicaanse lied Cucurrucucú paloma is zoals sommige volksliedjes zó vaak opnieuw uitgevoerd door verschillende artiesten, dat de originele versie langzaam naar de achtergrond verdwenen is. Het nummer werd in 1954 geschreven door de Mexicaanse muzikant Tomás Méndez en past in de zogenoemde Huapango-stijl. Dit is een Mexicaanse muziekstijl die oorspronkelijk uit de noordelijke regio La Huasteca komt en in klassieke versie meestal uitgevoerd wordt door een drietal muzikanten. Het werd een van de bekendste Huapangoliedjes ooit en werd voor het eerst ten gehore gebracht door Lola Beltrán in de film die dezelfde naam draagt als het nummer.

In diezelfde jaren vijftig, toen de Mexicaanse cinema een bloeiperiode kende, zong Pedro Infante het lied over de duif met de ziel van een treurende man, in een andere film, Escuela de vagabundos. Jaren later zong Texmexzanger Trini Lopez zijn eigen uitvoering en ook maakte de Mexicaanse popster Luis Miguel een geheel eigen jaren tachtigversie van het lied. Ook sterren als Joan Baez en Julio Iglesias hebben een cover van het nummer op hun naam staan.

Al deze uitvoeringen ten spijt, de mooiste versie is volgens mij die van Caetano Veloso, een van Brazilië’s grootste zangers sinds de jaren zestig. De ‘Bob Dylan van Brazilië’ weet mij met zijn versie van Cucurrucucú paloma elke keer weer tot tranen te roeren, en steevast hoop ik dat het nummer langer duurt dan het daadwerkelijk doet. Net zoals eerdere uitvoeringen van het lied, werd ook deze versie in een film gebruikt: Pedro Almodóvar liet in zijn Hable con ella uit 2002 zowel personages als kijkers in tranen achter na het optreden van Veloso in de film. Het liefst beluister je het nummer drie keer achter elkaar, heel hard en met de ogen dicht. Als je goed luistert, hoor je vanzelf de jammerende duif roepen.

Om de lading van dit ontroerende lied helemaal te dekken, is het onontbeerlijk de tekst te begrijpen. Daarom hieronder mijn vertaling.