Gabriel Boric zal niet de grote bevrijder worden van de Palestijnen

11-07-2022 door Willemjan Vandenplas

» Achtergrond » Columns » conSentido (zin) » Diáspora

De 35-jarige president van Chili, Gabriel Boric, heeft zich de laatste jaren laten gelden als voorvechter van de Palestijnse zaak. Maar sinds zijn aantreden voert hij een beduidend gematigder koers, omdat de handelsbelangen met Israël en haar bondgenoten voorrang lijken te krijgen.

Chili is de thuishaven van de grootste diaspora van Palestijnen buiten het Midden-Oosten. Er is een rechtstreekse vlucht tussen Tel Aviv en de Chileense hoofdstad Santiago. Ze zijn met z’n 600.000 en hebben zelfs een eigen voetbalploeg van Chileense Palestino’s. De meesten onder hen vluchten na 1917 uit het Britse mandaatgebied Palestina. Er is geen dorp of stad waar er meer mensen uit gemigreerd zijn. De Palestijns-Chileense gemeenschap reageerde dan ook verheugd op de overwinning van Boric. 

De Palestijnen staan bekend als een politieke en culturele zeer actieve gemeenschap in Latijns-Amerika. Zo zijn er veel stemmen te verdienen in Latijns-Amerika voor stemmingen in de Verenigde Naties: waar zowel Israël als Palestina medestanders zoekt. Stemmen zal Boric nog wel doen voor de Palestijnse zaak. Maar de hoop dat hij de druk op Israël zou opvoeren, lijkt nu steeds minder realistisch.

Het lijkt er nu op dat hij toch pragmatischer is geworden in zijn functie, hij heeft al zijn kostuumvest aangetrokken en een pot honing aanvaard van de Israëlische gemeenschap voor een religieuze feestdag als blijk van herkenning van de gemeenschap. Hij zei dat de Israëlische belangen veilig zijn onder zijn mandaat. Er zullen dus geen grote veranderingen in het beleid komen ten aanzien van Israël en Palestina, terwijl dit wel lang de hoop was.

President van alle Chilenen

Boric wil een president zijn van alle Chilenen, daar kan de voornaamste oorzaak in worden gevonden van zijn koersverandering. Vroeger moest hij een rebel zijn, hij bracht dus daadwerkelijk officiële bezoeken aan de Palestijnse gemeenschap. En hij was niet de enige. Zo ging Lula enkele weken terug ook op bezoek bij de Palestijnse gemeenschap in Brazilië om zich te verzekeren van hun stem. Bolsonaro voerde een zeer beperkt pro-Israël beleid, zijn eerste buitenlandse bezoek na aanstelling was dan ook naar Israël. De Arabische stem lijkt dus vooral belangrijk voor politici met een linkse signatuur en geen betere manier om dit kiespubliek te bekoren dan een pro-Palestijns beleid te voeren, zoals onder Lula gebeurde.

Onder de vorige president van de Verenigde Staten, Donald Trump, vertrokken vele ambassades naar Jerusalem en werd op die manier Jeruzalem als hoofdstad van Israël erkend. Steeds meer Latijns-Amerikaanse landen volgden dit voorbeeld, waaronder Guatemala en kort geleden nog Suriname. Er wordt vermoed dat Bolsonaro als inzet van de Braziliaanse verkiezingen in oktober ook de ambassade zal verhuizen. Chili heeft haar ambassade in Tel Aviv, Boric zorgt er vooralsnog voor dat deze niet naar Jeruzalem verhuist.