“Going back home is an amazing journey every time”

Luis Enrique, de ‘Salsaprins’, drinkt thee voor hij het podium opgaat. We spreken een interview af na zijn concert op het hoofdpodium van de Antilliaanse Feesten 2012. En wat een concert! Thee met al zijn goede eigenschappen is slechts een afleiding van het feit dat Luis Enrique een groot artiest is die zingt, het drumstel bespeelt en met het publiek communiceert. Als je een goede zanger herkent aan zijn livekwaliteiten, heeft Luis Enrique ons overtuigd. Ons, de aanwezige conSentidoreporters, en een enthousiaste volle concerttent. Ook Luis zelf vertelt dat hij voelde hoe enthousiast het publiek was; hoe goed de sfeer was tijdens zijn vuurdoop in België.

Voordat Luis Enrique zijn tour doorheen Europa verderzet op het Latino Americando Festival in Milaan, krijgen twee beginnende journalisten de ‘pionier van de romantische salsa’ te interviewen. Het verschil tussen afgelegde weg is groot, letterlijk en figuurlijk. Luis Enrique groet ons niettemin vriendelijk en start het interview met een aangename rust die de sfeer zet voor een interessant gesprek.

De houding van Luis Enrique past perfect in de algehele sfeer van het festival: informeel en professioneel tegelijk. Je voelt je op je gemak door de toegankelijkheid, maar tegelijk wordt aan alles gedacht en niets vergeten. Zo vraagt Luis ons netjes wie de vragen gaat stellen en wie notuleert als wij ietwat rommelig aanvangen. Tja, een professional als hij voelt dit aan en helpt net zo lief een handje.

(Auto)biografie

We hebben een vraag klaar die verwijst naar het leven en de carrière van Luis Enrique, maar tegelijkertijd iets vertelt over de geschiedenis en muziek van Latijns-Amerika. Tijdens de editie 2012 van de Antilliaanse Feesten treden er verschillende artiesten op afkomstig uit Latijns-Amerika die sinds jonge leeftijd in de Verenigde Staten wonen. De Latijns-Amerikaanse emigratie geeft vele levensverhalen weer. Zo ook dat van Luis Enrique, Nicaraguaanse zanger die sinds 1978 in de Verenigde Staten woont nadat hij tijdens de moeilijke jaren van de Somozadictatuur en de revolutie zijn geboorteland moest verlaten.

Tijdens het concert zingt Luis Enrique het al, met een streep melancholie, in zijn nummer Autobiografía: “Desde los quince años soy el extranjero, 
no soy de aquí ni soy de allá,
 entre mi gente soy la voz que vive lejos,
 pero jamás voy a olvidar.” “Me siento todo un nicaragüense.”, begint Luis Enrique te vertellen. Ondanks zijn vertrek uit Nicaragua op zijn vijftiende, heeft Luis zich altijd nog zo gevoeld. In Nicaragua zijn nu eenmaal niet of nauwelijks mogelijkheden voor beginnende muzikanten, of beginnend wat dan ook eigenlijk. Zijn eerste tien jaar in de VS bracht Luis illegaal door, soms tijdenlang zonder zelfs maar daglicht te zien. De problemen in Centraal-Amerika zijn helaas nog steeds groot, meer aanwezig zelfs dan in het zuidelijke vasteland. “Uit Nicaragua kun je eigenlijk helemaal niet vertrekken.”, zegt hij. Dat is ook de reden dat er weinig andere bekende muzikanten zijn met wortels in Nicaragua.

Muziek is een international language

Heen en weer reizen

Gelukkig kan Luis Enrique vaak terug naar Nicaragua en geeft het heen en weer reizen hem geen problemen. “Ik ben nu bijna vijftig, en ben dus al 35 jaar bezig met het terughalen van mijn wortels.” En dat terwijl de ‘sense of belonging’ juist zo belangrijk is voor de mens. “Going back home is an amazing journey every time.” Luis Enrique is nu bezig met een project om de Nicaraguaanse volksmuziek uit het slop te halen. Niet alleen omdat dat interessant is, maar ook omdat het goed voelt iets ‘terug’ te doen voor zijn land.

De goedhartige Luis Enrique vertelt open en oprecht, net als de teksten in zijn liedjes. Zijn sympathieke imago is zeker niet een façade. De harten van uw reporters heeft hij in ieder geval onmiddellijk gestolen, net als die van de duizenden fans – Belgisch, Hollands en Latijns-Amerikaans – die van zijn optreden getuigen zijn geweest.