Een rugzaktoerist in Latijns-Amerika

Hup rugzak over de schouders, fototoestel vingervlug in de aanslag, voeten stevig op de aarde, en ik ben vertrokken… Hoewel zo velen voor mij hier hun voeten plantten, voelt het als mijn persoonlijke weg. Ik volg weliswaar netjes de fluorstiftlijn op de kaart van het reisbureau: Chivay – Mirador del Cruz del Condor – San Miguel – San Juan de Chuccho – Sangalle El Oasis. Even verderop roept een gids “let’s go sexy gringos”. Een groep Spanjaarden holt ons voorbij. In tegengestelde richting wandelt een man naar boven, ezel bepakt en bezakt. De weg ontrolt mijn heden met iedere stap die ik zet. Mijn niet zo esthetische, maar praktische teva’s zijn misschien identiek aan het schoeisel van andere enthousiaste Europese wandelaars, maar mijn grote teen is net iets ronder en mijn voetafdrukken zeefdrukken mijn dromen. Met iedere stap rol ik de kaart van mijn hart tevoorschijn.

Caminante, son tus huellas
el camino y nada más;
Caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.
Al andar se hace el camino,
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.
Caminante no hay camino
sino estelas en la mar.
(Antonio Machado)

“Hola, ¡buenos días!” Reizigers en bewoners groeten maakt deel uit van de lokale gewoontes en bijgevolg ook van onze reisethiek. Een naïeve vrolijkheid neemt het over. We geloven dat we de wolken wegjagen met onze glimlach. Ik voel me deel van alles en iedereen. De weg van een reiziger is een soort mindfulness avant la lettre. Ik beleef iedere stap met heel mijn wezen, bewust vooruit, stap voor stap, of even stil, de omgeving inademen.

Onze reisesthetiek wordt gekenmerkt door pittoresk buiten de lijntjes kleuren. Onze reisstijl is het impressionisme met aandacht voor de lichteffecten en kleur van de zonsondergang van het moment. Tegelijkertijd maken onze handelingen duidelijk deel uit van een ritueel; een verse fruitsap om de slaperigheid van de nacht gulzig weg te drinken (vitamientjes!), rugzaklintjes aantrekken en tevreden op weg. Bij iedere nieuwe stop neemt het “oh wow”-gevoel het over. Hostel zoeken en op verkenning. Het reisritueel wordt gekenmerkt door de beste clichés en onverwachte ontmoetingen en uitzichten.

Luid lachend springen we een pick-up in waarvan de chauffeur ons graag een wandeling bespaart. In warmwaterbronnen tussen de bomen doen de trage druppels van plotse regen door het plantendak de zintuigen zingen.

Tropisch regenwoud, kolibries, palmbomenheuvels, stadsdrukte.

De route wordt uitgestippeld aan de hand van persoonlijke impressies, onderzoek, verhalen, lokale kennis, informatiebrochures en fantasie. Straathonden zijn onze gids. Het busraampje biedt een blik in een levend schilderij waar ik, net als Mary Poppins, in kan stappen wanneer ik wil.

De blauwe Andeslucht steekt scherp af tegen de geelbruine bergen van de hoogvlakte. Het is onmogelijk de oneindige tinten te omschrijven. Fototoestel check en klik! Af en toe een lama die zich niets van ons aantrekt. Zonder woorden tuur ik de verte in. In gesprek met de uitgestrekte hoogvlakte. Cocathee drinken creëert een gevoel van welzijn en integratie.

Hoeveel woorden voor groen zouden er bestaan in de Amazonetalen? Fonkelende sterren in de pikzwarte nacht. Verstopt onder een muggennet vibreert de lucht met leven.

We slingeren verder langs de kustlijn. Mijn zitbankje is jouw zitbankje. Woestijn, waarom ook niet. Van voor naar achteren van links naar rechts in drukke stadsbusjes waar bus op, bus af, bus op, bus af, en weer bus op, jong en oud zijn levensonderhoud bijeen zingt, vertelt en verkoopt.

Herinneringen worden geconstrueerd en verzameld in een doosje, een reisdagboek en digitaal beeld dat op zijn beurt de wereld rond gaat. Reisgeluk bekruipt me tot in mijn dikke teva-teen. En dan plots, na een aantal weken dikke vrienden te zijn geweest met Argentijnse rugzaktoeristen, families die in hun hostel liefdevol voor ons hebben gezorgd, en de liefste alpaca’s die ik ooit heb ontmoet, mis ik jou zo. De kracht van verhalende bergen, de oceaan zout zo zoet, en de betoverende stilte van junglegeluiden winnen het niet van jouw glimlach.

Vi montes y valles vi gente y aviones 
Vi noches enteras en transición 
Vi cuentos de otros 
Vi desconocidos que dejarían de ser lo que son… 

Si tú no estás las plantas igual crecerán 
Y si tu estas en otro lado el tiempo no se detendrá 
(Julieta Venegas & Natalia Lafourcada)

Terug thuis. Fruitsap uit pak. Een goedemorgen op straat wordt verbaasd beantwoord met een vragende blik. Geen muziek en praatjes in de bus. Ik liet me leiden door mijn intuïtie -en toegegeven, een strakke reisplanning- en nu delen busuren, afspraken en een ingebeelde avondklok van korte winterdagen mijn dagen in. Maar frietjes met mayonaise waren nooit zo lekker! De vrijheid van mijn fiets, biertjes met de vrienden, frietjes, bier, werken, familie… Tot de sleur toeslaat en ik er weer op uit wil, met jou.

Yo Soy La Vida Que Ya Tengo 
Tu Eres La Vida Que Me Falta 
Así Que Agarra Tu Maleta 
El Bulto, Los Motetes 
El Equipaje, Tu Valija 
La Mochila Con Todos Tus Juguetes 

Y, Dame La Mano 
Y Vamos A Darle La Vuelta Al Mundo 
Darle La Vuelta Al Mundo 
Darle La Vuelta Al Mundo 
(Calle 13)

In de kast herbergt mijn trouwe rugzak opgeborgen herinneringen; strandzand, die verloren bankkaart (oeps!), en een vergeten vuile sok die de vervlogen herinneringen in de kamer tevoorschijn geurt. Het zand kruipt subtiel tussen mijn tenen en ik sta weer even onder een palmboom. De wind woelt door mijn haren in een omgebouwde Noord-Amerikaanse schoolbus; agua de coco, Antigua, Guate Guate,… we leggen onze ingebeelde weg over die van de Lonely Planet, rugzak hup, en ik ben weer vertrokken, adelante!

En la Patagonia aseguran que dar vuelta atrás y retroceder trae mala suerte, así que, fieles a las costumbres de los lugareños, seguimos adelante porque el destino está siempre adelante y a nuestra espalda solo debemos cargar la guitarra y los recuerdos.
(Últimas noticias del Sur, Luis Sepúlveda y Daniel Mordzinski)