Na zijn werk speelt de jonge docent rechten Antonio Yammara graag een potje carambole in een van de rokerige biljartzalen in het centrum van Bogotá. Regelmatig wordt hij er uitgedaagd door ene Ricardo Laverde, een zwijgzame man van middelbare leeftijd. Op een dag toont Laverde Yammara een cassettebandje en vraagt hem of hij toevallig een plek kent waar hij het in alle rust kan beluisteren. Yammara neemt Laverde mee naar het Casa de Poesía, het voormalige huis van fin de siècle-dichter José Asunción Silva, waar literatuurliefhebbers zich in zachtleren zetels... » meer lezen
In juni 2003, nauwelijks een maand voor zijn dood, nam Roberto Bolaño deel aan een bijeenkomst van Latijns-Amerikaanse romanciers in Sevilla. De doodzieke schrijver las er de tekst ‘Los mitos de Chtulhu’ voor, maar eigenlijk had hij een toespraak voorbereid over de ‘nieuwe Latijns-Amerikaanse literatuur’. In ‘Sevilla me mata’ − de postuum gepubliceerde tekst van die nooit gehouden toespraak − overschouwt Bolaño de nieuwe generatie Latijns-Amerikaanse schrijvers. “Het panorama is veelbelovend”, besluit hij, “zeker wanneer je het vanop een brug bekijkt. Minstens vijfentwintig schrijvers steken hun kop boven het overvloedige... » meer lezen
“Gebruik dat woord maar niet”, repliceert het anonieme hoofdpersonage van 35 Doden wanneer iemand het woord ‘toekomst’ in de mond neemt. Zijn aangeboren afkeer van de term doet denken aan Ferdinand Bardamu’s legendarische statement “je ne crois pas à l’avenir”. Of Sergio Álvarez (°1965, Bogotá) Célines meesterwerk gelezen heeft, is onzeker, maar in 35 Doden neemt hij de lezer alleszins mee op een reis naar het einde van de Colombiaanse nacht. Het minste dat je van Álvarez’ roman kan zeggen, is dat hij blijk geeft van monumentale aspiraties. Jarenlang werkte... » meer lezen
Essay eerder verschenen in De Leeswolf 2 (2013): 95-99 en 4 (2013): 236. Kijk toch eens om u heen, het bloed wordt vergoten in stromen, en ook nog eens op zo’n uitbundige manier, alsof het champagne is. Dostojevski, Aantekeningen uit het ondergrondse Aan welluidende plaatsnamen geen gebrek in Colombia. Het geboortedorp van Gabriel García Márquez spant zonder twijfel de kroon: Aracataca, vijf lettergrepen die ratelen als een guacharaca, het raspinstrument dat gebruikt wordt in de traditionele Colombiaanse muziekgenres vallenato en cumbia. Of ratelen ze als een mitrailleur? Hoe dan... » meer lezen
Recensie van Zwart ijs van Bernardo Fernández Eerder verschenen op bibliotheek.be Het zal niemand ontgaan zijn dat er in Mexico een bloederige drugsoorlog woedt. Logischerwijs inspireert die problematiek ook meer dan een schrijver. De welig tierende ‘narcoliteratuur’ kan grosso modo in twee groepen onderverdeeld worden: enerzijds zijn er de literaire romans, die de ‘narcocultuur’ onder de loep nemen en stilstaan bij de oorzaken en gevolgen van het virus dat de Mexicaanse maatschappij aanvreet. Zo gunt ‘Kroniek van een hofzanger’ van Yuri Herrera ons bijvoorbeeld een blik in de innerlijke... » meer lezen
Het literair tijdschrift Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift wijdt zijn jongste nummer aan Latijns-Amerikaanse schrijvers die een speciale band hebben met België. Het land wordt bekeken door de ogen van maar liefst zeventien ‘belgicanos’: Roberto Bolaño, Juan Gabriel Vásquez, Alan Pauls, Alejo Carpentier, Julio Ramón Ribeyro, Álvaro Mutis, Manuel Bandeira, Rodolfo Alonso, Marco Antonio Campos, Habacuc Antonio De Rosario, Julián Veraza, Gerardo Salinas, Anamaria McCarthy, Waldo Pérez Cino, Víctor Manuel Cárdenas, Claudia Hernández en Silvia Molina. Er is aandacht voor poëzie, proza, interview, essay en fotografie. Gierik kon rekenen op... » meer lezen
Recensie van Het verdwenen jaar van Salvatierra van Pedro Mairal Eerder verschenen in De leeswolf 7 (2012): 451 Wereldwijd worden jonge romanschrijvers alsmaar vaker onthaald als betrof het de nouveau Beaujolais. In Latijns-Amerika is dat niet anders. Onder de naam ‘Bogotá39’ maakte een vakjury in 2007 een selectie van 39 schrijvers van onder de 39 jaar die de toekomst van de continentale letteren zouden kleuren. De laureaten werden samengebracht op een festival en hun verhalen werden gebundeld in een bloemlezing. Mede dankzij de aan ‘Bogotá39’ verbonden promotie vinden velen onder... » meer lezen
El otro día tuve un sueño muy pendejo. Soñé que despertaba fuera de mi casa, en algún lugar del bosque de Sacasayhuaman. No tenía ropa y mi cuerpo estaba mojado. Me sentía estúpido y triste. Tenía frío y podía sentir el suelo arañándome la espalda. Sobre mis ojos el cielo se abría espantosamente como una pelmaza de nubes negras. A mi alrededor ya no había árboles ni flores, solo tierra seca y polvorienta expandiéndose por todas partes. El aire olía a muerte y soledad. Me sentí como el último hombre... » meer lezen
Recensie van Valse papieren van Valeria Luiselli Eerder verschenen in De Leeswolf 8 (2012): 518-519 ‘De doctorandus krijgt zijn onderwerp van mij op, een onderwerp van nul en gener waarde, hij gaat onder mijn toezicht zijn proefschrift schrijven, waar geen mens behoefte aan zal hebben, zal het in een oervervelende discussie verdienstelijk verdedigen en dan een doctorsgraad verwerven, waar hij niets aan heeft’. Hoewel de verteller van Tsjechows Een vervelende geschiedenis hier wel op erg scherpe wijze vooruitloopt op het huidige overschot aan doctoraten, plaatst nagenoeg elke doctorandus wel... » meer lezen
Hoewel de Peruaanse keuken binnen Peru en daarbuiten een onmiskenbare traditie geniet, weten we er in Nederland vrij weinig van, behalve misschien dat ze in Peru cavia’s eten. Maar waar in Nederland en België nog wel een handjevol Peruaanse restaurants te vinden zijn, is van de Colombiaanse en Venezolaanse keuken zo mogelijk nog minder bekend. En dat is jammer! Onlangs zijn twee Engelstalige kookboeken verschenen die deze keukens introduceren aan een breed (niet-latino) publiek: The food & cooking of Peru en The food and cooking of Colombia and Venezuela. Deze... » meer lezen
Recensie van De christus van Elqui van Hernán Rivera Letelier Eerder verschenen in De Leeswolf 6 (2012): 378-379 ‘Alleen de Schepper heeft de macht doden tot leven te wekken’, zegt Domingo, alias de christus van Elqui, tegen een paar mijnwerkers die komen aangesjouwd met het levenloze lichaam van een van hun kameraden. Na lang aandringen stemt de amateurprediker toe een poging te ondernemen om de dode door middel van zijn gebeden te reanimeren. Wanneer de dode een vinger beweegt, kunnen zijn kameraden hun lach niet meer inhouden en beseft... » meer lezen
Eerder verschenen in Rekto Verso tijdschrift voor cultuur en kritiek, Nr. 53 September – Oktober 2012. In de Belgische cultuursector staat het coöperatieve gedachtengoed nog maar in zijn kinderschoenen, maar in Argentinië is het al jaren een noodzakelijke praktijk. Een paar good practices uit Buenos Aires kunnen de Belgische praktijk minstens inspireren. Als Argentijn ben ik gewend aan grappen over gevluchte nazi’s die na de Tweede Wereldoorlog hun geluk gingen beproeven – of hun ongeluk gingen ontlopen – op het mooie Zuid-Amerikaanse continent. Wat de meeste mensen evenwel niet weten, is... » meer lezen
21 december 2012 is het einde van de wereld, althans als we de maya’s mogen geloven. Ook de Westerse media berichten ons graag over naderend onheil, zoals economische crisis, ecologische catastrofes of nakende nuclaire conflicten. De ondergang van onze planeet fascineert ons. We lezen erover in science-fiction romans of we kijken ernaar in cinemazalen. In “Reis naar het einde van Buenos Aires” neemt literatuurcritica Annelies Oeyen je mee naar een vervallen maar beklijvend Buenos Aires doorheen de romans van drie vooraanstaande Argentijnse auteurs. In haar origineel essay toont ze aan... » meer lezen
Recensie van De toespraken van de bekkenknijper van Julio Cortázar Eerder verschenen in De Leeswolf 1 (2012): 14-15 Alles moet steeds sneller, compacter en flitsender: een gunstiger tijdgeest voor een revival van het kortverhaal is nauwelijks denkbaar. Maar is het in het geval van het Nederlandse taalgebied niet gepaster te spreken over een eerste echte opleving? Terwijl de roem van een behoorlijk aantal Spaanstalige en Angelsaksische schrijvers gestoeld is op kortverhalen, zijn de voorwaarden voor het kweken van een kortverhalentraditie hier nooit echt aanwezig geweest. Hoewel zoals overal ook... » meer lezen
Recensie van Zeven manieren om een kat te doden van Matías Néspolo Eerder verschenen in De Leeswolf 7 (2011): 505 ‘Ik hoor een geluid als van een dor takje dat breekt’, vertelt het hoofdpersonage Gringo op de eerste pagina van Zeven manieren om een kat te doden. Wat knakt, is de nek van een kat. Vervolgens vilt Gringo’s vriend Chueco het beestje en legt hij het op de barbecue. Het is dus meteen duidelijk dat de debuutroman van de Argentijn Matías Néspolo (°1975) niet geschikt is voor lezers met een... » meer lezen